« هرچه قدر بیشتر در ریاضیات غرق شدم، بیشتر هیجان زده شدم!»
این آخرین پست مریم میرزاخانی در صفحه فیس بوک اش بود. ادای همین یک جمله از سوی عزیزترین فرد ریاضیدانی که می شناسم کافیست تا بار دیگر با ریاضیات آشتی کرده و به سوی آن بازگردم….!
آری…ریاضیات…! این مجموعه عظیمی از اعداد…! این گستره ی بی پایان از مسائل حل شده و نشده…! علمی که بیشتر افراد از شنیدن نامش فراریاند…! ولی بوده اند عزیزانی که با عشقشان به ریاضیات سبب شده اند تا یخهای ترس از ریاضیات ذوب شده و در مقابل گرمای روشنایی بخش آن قرار گرفته و از برکات آن بهره مند گردند.
شاید نام هیچ فرد ریاضیدانی به اندازه نام مریم میرزاخانی مشهور و زبانزد خاص و عام نباشد…!
آری مریم… با آن متانت خاص اش….مریم و صبوری بی اندازه اش… و مریم و ذوق بی پایانش در برابر ریاضیات…!
مریمی که در مواجهه با مسائل پیچیده ریاضی می گوید: پرارزشترین بخش مطالعه ریاضی، لحظه ای است که می گویی: آها!… یعنی ذوق کشف و لذت فهمیدن چیزی جدید! احساس ایستادن بالای یک بلندی و رسیدن به دیدی شفاف و واضح….!» و این یعنی یک امید بی پایان و نهایت صبر و تلاش برای بدست آوردن….!
معنای خالصانه عشق او به ریاضیات را زمانی می توان دید که می گوید: « بدون علاقه داشتن به ریاضی ممکن است آن را سرد و بیهوده بیابید. اما زیبایی ریاضیات، خود را تنها به شاگردان صبور نشان می دهد.»
آری مریم، شاگرد صبور ریاضی بود…نام مریم یادآور عشق و صلح با ریاضیات است… بدون هیچ گونه ترسی و بدون آن که به جنگ اعداد بروی… بلکه باید با صبر و حوصله به مصاف مسائل ریاضی بروی…!
و اینک مریم، چه غریبانه در خاک غربت نهفته است… مریمی که نام بزرگ ایران زمین را همواره با افتخار یاد می کرد… مریمی که آرزو داشت تنها فرزندش از هویت و شناسنامه ایرانی برخوردار باشد، اینک فرسنگ ها از وطنش دور مانده است…. مریمی که با شنیدن خبر بیماریاش گفته بود: « زندگی عادلانه نیست! آن زمان که با هوش فراوان و درخانواده ای خوب به دنیا آمدم نیز عادلانه نبود… پس اکنون نیز اعتراضی به تقدیر ندارم…»
آری مریم این بانوی سراسر افتخار و این معلم بزرگ از آغاز تا پایان زندگی اش همواره مایه امید و دلگرمی اطرافیان بود. او همچنان که در دوران تحصیلاش نمونه بارز یک دانش آموز سختکوش و موفق محسوب می شد، در سراسر زندگی و نیز در دوران بیماریاش نیز اسوه صبر و مقاومت بود…
او به ما آموخت که حتی مرگ را نیز می توان زیبا دید… آری او آموخت که زندگی هرچند کوتاه، ولی باید ثمربخش باشد و کیفیت یک زندگی، بسیار پر بهاتر از کمیت آن است… و او همچنان به ما آموخت که اصالت یک انسان تنها به عملکرد خود او وابسته است و نه به دیگر عوامل….!
اینک مریم در میان ما نیست و روح او به ابدیت و تاریخ پیوند خورده است…. ولی یاد او همیشه در قلب هایمان جاودان خواهد ماند… و ما یاد می کنیم او را نه بخاطر سوگواری برای او ….چرا که او زنده ابدی است…! و ما یاد می کنیم او را به خاطر عشق بی پایانمان به او….! باشد که ادای دینی کرده باشیم به این دانشمند بزرگ… و این ملکه اعداد و ریاضیات…
آری…او زنده و جاویدان است در قلب های ما…. و او زنده خواهد ماند در قلب های آیندگان ما… امروز و فردا و تا ابدیت و پایان تاریخ…
« هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق…ثبت است بر جریده عالم دوام ما»
