حدود شش سال قبل بود که من برای اولین بار گوشی هوشمند خریدم و از آن موقع با فضای مجازی آشنا شده و وارد آن شدم.
دنیای مجازی در ابتدا برای من بسیار جذاب بود و انگار وارد عالم جدیدی شده بودم. آن روزها مدام در شبکه های مجازی نام هنرپیشه ها و ورزشکاران و بسیاری از افراد معروف را جستجو می کردم و از این که می توانستم با هنرمندان مورد علاقه ام گفت و گو کنم بسیار خوشحال و هیجان زده بودم.
کاربرد شبکه های مجازی برای من فقط به بازدید از صفحات هنرمندان و ورزشکاران خلاصه نمی شد، بلکه من توانستم با اقوام و آشنایانی که در شهرهای مختلف ایران و حتی در کشورهای خارجی ساکن بودند پس از سال ها ارتباط برقرار کنم و از این لحاظ بسیار خوشحال بودم.
به تدریج با گسترش شبکه های اجتماعی وارد گروه های مختلفی شدم که با اهداف خاصی بوجود آمده بودند:گروه های آشپزی، هنری، ورزشی، علمی، فیلم و سرگرمی و….
اوایل این گروه ها وکانال ها برایم بسیار جذاب بودند. ولی رفته رفته متوجه شدم که بیشتر ساعات شبانه روزم را در فضای مجازی می گذرانم و به سختی می توانم گوشی را زمین گذاشته و به کارهای روزمره ام رسیدگی کنم. در واقع تمام زندگی من به صورت مجازی درآمده بود!
در روز مادر در صفحه شخصی ام عکس مادرم را قرار داده و برای مادرم زیباترین متن تبریک را می نوشتم در حالی که یک ساعت وقت نمی گذاشتم که در کنار مادرم نشسته و به حرف هایش گوش بسپارم!
دوستان مجازی من هم، روز مادر را به من و مادرم تبریک میگفتند و این در حالی بود که مادر من گوشی لمسی نداشت که وارد فضای مجازی شده و این تبریکات را ببیند!
رفته رفته چنان غرق در فضای مجازی شدم که شب ها دیر به خواب می رفتم و صبح ها دیر از خواب برمی خواستم.
من به وضوح آثار مخرب زیاده روی در استفاده از فضای مجازی را می دیدم و هربار با خودم عهد می بستم که از فردا این عادت مضر را ترک خواهم کرد ولی باز هم اراده کافی برای ترک این عادت نداشتم.
روزی گوشی ام در ظرف پر از آب افتاد و به مدت دو هفته خراب شد. روزهای اول که گوشی خراب بود، بسیار برایم سخت و غیرقابل تحمل گذشت، کلافه شده بودم، نمی دانستم چطور باید خودم را مشغول کنم ولی کم کم به این روال عادت کرده و به زندگی عادی قبلی برگشتم و با اعضای خانواده ام بیشتر وقت گذراندم، ساعات خواب و بیداری ام تنظیم شد و توانستم به کارهای روزمره ام برسم و وقت کافی برای مطالعه کتاب های مورد علاقه ام و همچنین گردش و تفریح و دیدار دوستان و هم پیدا کردم.
بالاخره زمانی گوشی سالم به دستم رسید که من توانسته بودم بین کارهای روزمره ام تعادل برقرار کنم و نگذارم که یک وسیله اختراعی کوچک که برای آسایش بشر ساخته شده نظم زندگی مرا تحت کنترل قرار داده وکل وقت مرا بگیرد.
به امید روزی که بشر نحوه استفاده صحیح از فضای مجازی و سایر اختراعات را به خوبی آموخته و در راه ارتقاء زندگی خود و دیگران از آنها بهره ببرد.
پایان
نویسنده سمیه سیدی
مقالات بسیارزیبا هستند وموضوعاتی که به کاررفته دارای تنوع وجالب هستند.لطفا مقالات بیشتری درباره شهرخوی وروستاهایش وفرهنگ وآداب ورسوم آن درگذشته وحال بگذارید.
سپاسگزارم
از همراهی شما سپاسگزارم